ဗုဒၶဘာသာျမန္မာတို႔သည္အထင္အျမင္မွားသည္ကိုျပျခင္းအေၾကာင္း။ ။

ဗုဒၶဘာသာျမန္မာလူမ်ိဳးတို႔သည္၊ အခ်ိဳ ့ေသာ၊ ရဟန္း၊ ရွင္လူတို႔က ဘာသာစကားျဖစ္ေသာ၊ မိမိတို႔နားမလည္သည့္ မာဂဓဘာသာပါဠိကိုရြက္ဖတ္ႏိုင္လွ်င္၊ ေျပာႏိုင္လွ်င္၊ ထိုပုဂၢိဳလ္ကိုပညာရွိဟူ၍ထင္မွတ္အယူမွားၾကေလသည္။ အေမး၊ ပုစၧာျပႆနာစကားမ်ားကို ေျဖဆိုႏိုင္လွ်င္လည္းက်မ္းတတ္၊ စကားတတ္သည္ဟုထင္မွတ္ၾကေလသည္။ ဆြမ္း၊ သကၤန္း၊ ေက်ာင္းအစရွိေသာဗဟိဒၶဒါနအလႈတို႔ကိုလည္း၊ ဒါနအလႈစစ္ဟူ၍ထင္ျမင္မွတ္မွား၊ မွတ္သားၾကေလသည့္အတိုင္း။ ပိဋကတ္က်မ္းတို႔ကျပဆိုသည္မဟုတ္ေခ်။ ပိဋကတ္က်မ္းတို႔ကထြက္ဆိုသည္ကိုျပဦးမည္။ ။ ဇိေနာဇယေႏၱာ၊ ပိဋကတၱရမၸိနပ႑ိေတာသဟႆ၀ါစာနစရိေယာအယုတၱဒါေနနဒါနံ၊ ပဥၥိျႏၵိယာနိသံ၀ေရာဘိကၡေ၀သစၥ၀ါဒိဓမၼံစေရယ ။ ပရိသုဒၶဓမၼဒါနံ ။ သုတ္မဟာ၀ါပါဠိေတာ္ျဖစ္သည္။ ။အနက္ဆိုရလွ်င္။ ။ေယာ၊ အၾကင္သူသည္၊ ဇိေနာ၊ ရန္ကို၊ ဇယေႏၱာ၊ ေအာင္ပါမ်ားေသာ္လည္း၊ နသေရာ၊ သူရဲေကာင္းမဟုတ္၊ ပိဋကတၱရမဉိ၊ ပိဋကတ္သံုးပံုကိုအာဂံုေဆာင္တတ္ျငားလည္း၊ နပ႑ိေတာ၊ ပညာရွိမဟုတ္၊ သဟႆ၀ါစာ၊ တေသာင္းေသာ အေမးပုစၧာ ျပႆနာမ်ားကို ေျဖဆိုႏိုင္ေသည္လည္း၊ နစရိေယာ၊ စကားတတ္မဟုတ္၊ အယုတၱဒါေန၊ ဆြမ္း၊ သကၤန္း၊ ေက်ာင္းဟုဆိုအပ္ေသာဗဟိဒၵ၀တၳဳပစၥည္းတို႔ကိုေပးလႈျခင္းသည္၊ ဒါနံ၊ ဒါနမဟုတ္၊ ဘိကၡေ၀၊ ရဟန္းတို႔၊ ပဥၥိျႏၵိယာနိ၊ ငါးပါးေသာဣေျႏၵတို႔ကို၊ သံ၀ေရာ၊ ေစာင့္ေရွာက္ျခင္းသည္၊ သူေရာ၊ သူရဲေကာင္းမည္၏ ။ သစၥပါဒီ၊ ဟုတ္မွန္ေသာစကားကိုေျပာဆိုေသာသူသည္၊ ခိရာ၊ စကားတတ္မည္၏ ၊ ဓမၼံ၊ တရားကို၊ စေရ၊ ေစာင့္ေရွာက္ျခင္းသည္၊ ပ႑ိေတာ၊ ပညာရွိမည္၏၊ ပရိသုဒၶိဓမၼံ၊ ကိုယ္တြင္း၌စင္ၾကယ္ေအာင္၊ ဒုသီလေစတနာကိုစြန္ ့ျခင္းသည္၊ ဒါနံ၊ ဒါနမည္၏၊ ဣတိ၊ ဤသို႔၊ ၀ုတၱံ၊ မိန္႔ဆိုအပ္၏ ။ ။ ထို႔ေၾကာင့္အထင္မွား၊ အျမင္မွားမျဖစ္ေစျခင္းငွာ၊ ေရြးခ်ယ္၍ျပလိုက္သည္ ။ မုခ်ဒါနစစ္စစ္မွာကား၊ ဒုသီလေစတနာကိုစြန္႔လြတ္ျခင္း၊ ၎ကိုသတ္ျဖတ္ျခင္းသာဒါနအစစ္ျဖစ္ေၾကာင္းကိုပိဋကတ္ကျပဆိုေလသည္။ ။၎စကားကိုပိဋကတ္မွျပဦးမည္ ။ တရေတဒ၀ါတိသခၤတံဒုသီလေစတနာဒေႏၱတိလုနာတီတိဒါနံ။ ။ယံဓမၼဇာတံ၊ အၾကင္တရားသေဘာသည္၊ တရေတဒ၀ါတိသခၤတံ၊ တေထာင့္ငါးရာကိေလသာတို႔၏တည္ရာျဖစ္ေသာ၊ ဒုသီလေစတနာကို၊ ဒေႏၱတိ၊ လူနာကိုရိတ္သတ္တတ္၏၊ ဣတိတသၼာ၊ ထို႔ေၾကာင့္ ။ ရိတ္သတ္တတ္ေသာသတၱိေၾကာင့္၊ ဒါနံ ၊ ဒါနမည္၏၊ ပါဏာတိပါတ၊ မုသာ၀ါဒ၊ သူရာေမရယ အစရွိေသာဒုစရိုတ္အမႈတို႔ကိုျပဳလုပ္ျခင္းသည္ ။ မေနာဒုစရိုတ္ေစတနာကသာျပဳေသာေၾကာင့္၎ဒုစရိုတ္စိတ္ကိုႏႈတ္မွပါယ္သတ္မွသာလွ်င္သုသီလပုဂၢိဳလ္ျဖစ္ေခ်မည္။ ဆြမ္း၊ သကၤန္း၊ ေက်ာင္းေစရွိေသာဗဟိဒၶ၀ုတၱဳပစၥည္းတို႔ကဒုစရိတ္အမႈကိုရိတ္သတ္တတ္သည္မဟုတ္ေခ်။ ထို႔ေၾကာင့္ရွင္ေဂါတမကိုယ္တိုင္က ဗဟိဒၶ၀တၳဳပစၥည္းျဖစ္ေသာ အာမိႆအလႈတို႔သည္အက်ိဳးမရွိဟူ၍ေဟာေၾကာင္းကို၀ိသုဒၶိမာဂ္က်မ္းတြင္သက္ေသခံေလသည္။ ၎မွာ။ အာမႆပူဇယ၊ ဗဟုကမၸိပူဇိယမာေနာ၊ ပူဇိေတာနာမေဟာတိ ။ ။ အာမိႆပူဇာယဆြမ္း၊ သကၤန္း၊ ေက်ာင္း၊ ေဆးေလးပါးေသာပစၥည္းအနည္းနည္းတို႔ျဖင့္အစရွိကုန္ေသာ၊ လူဘံု၊ နတ္ရပ္ကိုတက္၍လႈအပ္ေသာအထူးထူးေသာ၀တၳဳတို႔ျဖင့္ ၊ ဗဟုကမၸိ၊ မ်ားစြာေသာအရာကိုလႈမူလည္း၊ ပူဇိမယာေနာ၊ ပူေဇာ္ပါသည္ရွိေသာ္၊ ပူဇိရေကာနာမ၊ ပူေဇာ္ရာမည္သည္ ၊ နေဟာတိ၊ မျဖစ္၊ ထိုကဲ့သို႔ဗဟိဒၶ၀တၳဳပစၥည္းျဖစ္ေသာအာမိႆအရာတို႔ကိုလႈေသာ၊ ဒါယကာ၊ ဒါယကာမတို႔အားသာအက်ိဳးမရွိဟူ၍ ပိဋကတ္ကျပဆိုသည္သာမက၊ အလႈခံပုဂၢိဳလ္မ်ားလည္းအက်ိဳးမရွိေၾကာင္း ျပယံုသာမကသူေတာ္ေကာင္းမဟုတ္ေၾကာင္းျပေလသည္၊ ပါဠိ ၊ ၀တၳဳပရိေယသနာယ ၊ ဥတုေကာဗာေလာနေထေရာေတြ၀သခၤ်ာဂစၧတိ၊ ဟူ၍ဒုကအဂၤုတၳိဳလ္ပါဠိျဖစ္သည္၊ အနက္ကား၊ ေယာဘိုကၡဴ ၊ အၾကင္ရဟန္းသည္၊ န၀ုေကၠာဋိ၊ အသက္ကိုးဆယ္ ၊ တရာရွိေသာ္လည္း ၊ ၀တၳဳပရိေယသနာယ ၊ ပရိကၡရာအသံုးအေဆာင္အစရွိေသာလႈဖြယ္၀တၳဳပစၥည္းတို႔ကိုသိုမွီးသိမ္းဆည္းျခင္း၌ ၊ လံု႔လၾကိဳးစားအားထုတ္၏ ၊ ေသာဘိေကၡာ၊ ထိုရဟန္းအသက္ၾကီးသည္။ ေလေရေတြ၀ ၊ ေထရ္ႀကီးပုဂၢိဳလ္ဟူ၍သည္လွ်င္ ၊ သခ်ႍ ၊ ေခၚေ၀ၚေရတြက္သမုတ္အပသည္၏အျဖစ္သို႔ ၊ နဂစၧႏၱိ ၊မေရာက္ကုန္ ၊ ဗာေလေတြ၀ ၊ သာသနာပ်က္ရဟန္းမိုက္ကေလးဟူ၍သာလွ်င္ ၊ သခ်ႍ ၊ ေခၚေ၀ၚေရတြက္သမုတ္အပ္ျခင္းအျဖစ္သို႔ ၊ ဂစၧႏၧိ ၊ ေ၇ာက္ကုန္၏ ၊ ဤကးပိဋကတ္က်မ္းတို႔၌လာသည့္အတိုင္းျပဆိုလိုက္သည္ ၊ ယခုဗုဒၶဘာသာဟူ၍ေခၚေ၀ၚခံကုန္ေသာ ရဟန္း ၊ ရွင္လူတို႔သည္ အလုပ္ႏွင့္ ၊ ပိဋကတ္ျပဆိုသည္တို႔မွာ ၊ နာမည္သာခံရံုရွိျပီး ၊ အလုပ္မွာမူကား ဗုဒၶဘာသာ၀င္မဟုတ္ပါေခ်။ ။

Posted in: ဗုေဒၶါ၀ါဒ