ရွင္ေဂါတမသည္ သူတပါး၏ ကိုယ္ကာယ၌စြဲကပ္ေသာဒုကၡေ၀ဒနာ ခႏၶာမာန္ရ္ကိုမေအာင္ေၾကာင္းကိုျဖျခင္း။ ။

ရာဇျဂိဳလ္ျပည္၊ ေ၀ဠဳ၀န္ေက်ာင္း၌ သီတင္းသံုးေနစဥ္အခါ။ ဗိမၼိသာရမင္းႀကီး၏သားျဖစ္ေသာ၊ အဇာတသတ္မင္းသားသည္။ ရွင္ေဂါတမ၏ေယာက္ဖေတာ္ျဖစ္ေသာ၊ ေဒ၀ဒတ္၏စကားကိုနားေထာင္၍ ဖမည္းေတာ္ကိုနန္းကခ်ၿပီးလွ်င္၊ ေျခဖ၀ါးေတာ္ကို ဓါးျဖင့္မြန္းၿပီးလွ်င္။ ဆားလူးမီးကင္ေစ ဟုေထာင္မႈးတို႔အားျပဳလုပ္ေစၿပီးသည္။ ထိုအခါ၊ ဗိမၼိသာရမင္းႀကီးသည္၊ အလြန္ျပင္းထန္စြာခံစား၊ နာက်ဥ္ပါေသာေၾကာင့္။ ရွင္ေဂါတမသည္ တန္ခိုးေတာ္အားျဖင့္ ကယ္မႏိုင္လိမ့္မည္ဟုအထင္ျဖင့္ အားကိုးအားထားျပဳ၍။ က်ယ္ေသာအသံျဖင့္ ကယ္ေတာ္မူပါဟူ၍ ေအာ္ဟစ္ေသာအခါ၊ ရွင္ေတာ္ေဂါတမ တပည့္တို႔သည္ၾကားလွ်င္၊ ညီေတာ္အာနႏၵာအားေလွ်ာက္ထားေစေသာအခါ၊ ရွင္ေတာ္ေဂါတမကျပန္၍မိန္႔ေတာ္မူေလသည္မွာ။ ငါလည္းအိုျခင္း၊ နာျခင္း၊ ေသျခင္း၊ စသည့္တရားတို႔ကို မလြန္သာႏိုင္ေသာေၾကာင့္၊ ထိုဓမၼတာတရားလမ္းသို႔၀င္ရဦးမည္ဟု၊ ညီေတာ္ အာနႏၵာအားျပန္မိန္႔တိုေလသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ရွင္ေတာ္ေဂါတမသည္ သူတပါး၏အျပင္ခႏၶာမာရ္ကိုမေအာင္ေၾကာင္းသိရေလသည္။ ။

Posted in: မာရ္ငါးပါး