ဂ။ ကမၻာဦးသူတို႔ အလင္းကိုေတာင့္တ၍ရျခင္း။
ေတသံ၊ စိႏၱယႏၱာနံပုညံ၊ ဗေလနဖဂၢဳဏ၊ပုဏၰမိယံသူရိယ၊ မ႑လံဥပၸဇၨတိ။ ။ဤသို႔ က်မ္းလာရကား၊ ကမၻာဦးသူတို႔သည္ မိမိတို႔ ကိုယ္ေရာက္ကိုယ္ဝါ တန္ခိုးကြယ္ေပ်ာက္ကုန္ေသာ္၊ ယခုအခါ ဘယ္သို႔လွ်င္ အလင္းကိုရပါအံ့နည္းဟု ၾကံကုန္ေတာင့္တကုန္သည္ရွိေသာ္၊ သူတို႔၏ အာႏုေဘာ္၊ အစြမ္းအားျဖင့္၊ တေပါင္းလျပည့္ေန႔၌၊ လံုးဝန္း ယူဇနာ ၁၅၀ ရွိေသာ ေနဗိမာန္သည္ ေပၚလာ၍၊ အလင္းဟူေသာ အေရာက္ကို ရျပန္ေလသတည္း။ ထိုအခါ ကမၻာဦးသူတို႔က ဤဗိမာန္ႀကီးသည္ ငါတို႔အားရဲရင့္ျခင္းကို ျဖစ္ေစလွ်က္ ေပၚလာေလသည္။ ထို႔ေၾကာင့္၊ သူရိယဟု တြင္ေစသတည္းဟူ၍ ေနဗိမာန္ကို သူရိယဟု အမည္မွည့္ေခၚၾကကုန္၏။ ထိုေနဗိမာန္သည္ တေန႔လံုး ထြန္းလင္းလွ်က္၊ အေနာက္သို႔ဝင္၍ ကြယ္ျပန္ေလလွ်င္ ေမွာက္မိုက္အတိျဖစ္ျပန္ေလ၍၊ ေၾကာက္ရြံ႔ျခင္းသို႔ေရာက္ျပန္လွ်က္၊ ငါတို႔အား တပါးေသာ အေရာင္အလင္းကို ရေသာ္ ေကာင္းေလစြဟုၾကံေတာင့္တေသာခဏ၌၊ လံုးဝန္း ၁၄၇ ယူဇနာ၊ အဝန္းရွိေသာ လဗိမာန္သည္ နကၡက္တာရာ အေပါင္းတို႔ႏွင့္တကြေပၚလာျပန္၍၊ ကမၻာဦးသူတို႔က၊ ဤလဗိမာန္ႀကီးသည္၊ ငါတို႔အလိုကို သိဘိသကဲ့သို႔ ေပၚလာေလ၏။ ထို႔ေၾကာင့္ ၄င္းဆႏၵ( စႏၵ)ဟူ၍ ေခၚေဝၚၾကကုန္၏။ ထိုမွစ၍၊ ေန႔ညဥ့္၊ ပကၡလ၊ ဥတု၊ႏွစ္၊တို႔သည္ ထင္ရွားျဖစ္ကုန္၏။
မွတ္ရန္။ ။ပါဠိေတာ္၌၊ သယံပတာ၊ မိမိတို႔ ကိုယ္ေရာင္သည္၊ အႏၱရဟိတာရ၊ ကြယ္သည္ရွိေသာ္၊ စႏၵိမသူရိယာ၊ ေနလတို႔သည္။ ပါတုရေဟသံု၊ ထင္ရွားျဖစ္ေလကုန္၏ဟု လာ၏။ အဌကထာ၊ဋီကာတို႔၌သာ၊ ကမၻာဦးလူတို႔ေတာင့္တ၍ ေပၚလာသည္ျဖစ္ေစ၊ ကမၻာဦးသူတို႔ အလိုဆႏၵကို သိေသာပုဂၢိဳလ္တဦးဦးရွိရမည္။ တပါးေသာပုဂၢိဳလ္၏ စိတ္အၾကံအလိုဆႏၵကို သိေသာဥာဏ္ကား၊ ပရမတၱဝိဇာနနဥာဏ္၊ အသာႏုသယဥာဏ္တို႔ႏွင့္ျပည့္စံုမွ သိႏိုင္မည္။ ထိုဥာဏ္ႏွစ္ပါးလည္း၊ ဘုရားတို႔၏ ဂုဏ္ပုဒ္ပင္ျဖစ္၍၊ ဘုရားက ထုတ္ေပးသည္ဟုမွတ္ရမည္။
တနည္း။ ။ ေလာကဓါတ္ပညာ၊ ဓမၼတာသေဘာအားျဖင့္၊ ေနသည္
ဤေျမႀကီးသို႔၊ အလင္းႏွင့္ အပူကိုေပးလွ်က္ရွိ၏။ ေနႏွင့္ေဝးကြာေသာေတာင္ဝင္ရိုးဖ်ား၊ ေျမာက္ဝင္ရိုးဖ်ားတို႔တြင္ပင္ အလြန္ေအးသျဖင့္ အသက္ရွင္ေသာ သတၱဝါတို႔ မေနႏိုင္ခဲ့သည္မွန္လွ်င္၊ ဤေလာကကမၻာမွာ ေနမရွိခဲ့ေသာ္၊ ဘယ္သို႔ လူမွစ၍၊ အသက္ရွင္ေသာ သတၱဝါတို႔ ရွိႏိုင္ပါမည္နည္း။ ကမၻာဦးသူတို႔သည္၊ ေန၊လ မေပၚမီရွိႏွင့္ျခင္းကား၊ အလြန္အံဩဘြယ္ေကာင္းေလစြတကား။ ဤေနရာတြင္ အခ်ိဳ႔ေသာသူမ်ားက ဘုရားရွင္၏ ဖန္ဆင္းျခင္းတြင္ လူအားဖန္ဆင္းရာ၌ အေျခအျမစ္မရွိဟုဆိုေသာသူတို႔အတြက္ ဤေနရာမွ လူတို႔ျဖစ္တည္ျခင္းကား သာ၍ပင္ စဥ္းစားျခင့္ခ်ိန္စရာပင္ျဖစ္ေလေတာ့သတည္း။
ခရစ္ယာန္။ ။တဖန္ ဘုရားသခင္က၊ ေန႔ႏွင့္ညဥ့္ကို ပိုင္းျခားေစျခင္းငွါ၊ မိုးေကာင္းကင္ မ်က္ႏွာၾကက္၌ အလင္းအိမ္တည္ေစ၊ နိမိတ္လကၡဏာ ခ်ိန္းခ်က္ေသာ အခ်ိန္ေန႔ရက္ အပိုင္းအျခား၊ ႏွစ္အပိုင္းအျခားတို႔ျဖစ္ေစ၊ မိုးေကာင္းကင္မ်က္ႏွာၾကက္၌တည္၍၊ ေျမႀကီးလင္းစရာ အလင္းအိမ္ျဖစ္ေစဟု မိန္႔ေတာ္မူသည္ အတိုင္းျဖစ္ေလ၏။ ထိုသို႔ ဘုရားသခင္သည္၊ အလင္းအိမ္ႀကီးႏွစ္လံုး တည္းဟူေသာ ေန႔ကို အုပ္စိုးရေသာ အႀကီးတလံုး၊ ညဥ့္ကိုအုပ္စိုးရေသာ အငယ္တလံုးႏွင့္တကြ၊ ၾကယ္မ်ားကို ဖန္ဆင္းေတာ္မူလွ်င္၊ ေျမႀကီး၌လင္းေစျခင္းငွါ၄င္း၊ ေန႔ႏွင့္ညဥ့္ကို အုပ္စိုး၍၊ အလင္းႏွင့္ ေမွာက္မိုက္ကို ပိုင္းျခားေစျခင္းငွါ၄င္း၊ မိုးေကာင္းကင္ မ်က္ႏွာၾကက္၌ ဘုရားသခင္ထားေတာ္မူ၏။ ကမၻာဦး ၁း၁၄-၂၈၌ လာသည့္အတိုင္း၊ ဘုရားသခင္ ဖန္ဆင္း၍ထားေတာ္မူေသာေၾကာင့္ ျဖစ္ေလ၏။
